وقتی یه صدا، خیلی برام دلنشین و گرم باشه، خودمونی ترین چیزی که می تونم بگم اینه که، صداش گرده! می دونی منظورم از گرده چیه؟ یه وقت فکر نکنی یعنی صدا، پودریه! گرد یعنی دایره ای! یعنی عکس چند ضلعی! منظورم اینه، صداش بی خشه! به تعبیر خودم، یه جورایی انگار صداش فاقد لبه تیزیه که فکرتو بخراشه. آی صدای شاملو رو دوست دارم. ساعتها می شینم و به "کاشفان فروتن شوکران" با اون موسیقی عالی فریدون شهبازیان گوش می سپرم. چقدر زیبا، شاملو سروده و می خونه:
هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.
هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون تر باشد
جستن
یافتن
و آنگاه
به اختیار برگزیدن
و از خویشتن خویش
باروئی پی افکندن..
اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش تر باشد
حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم..
پی نوشت: صدای شاملو، خیلی گرده! تو فکرم می پیچه و می چرخه، بی اونکه خسته ام کنه. البته یه صدای گرد دیگه با همین مشخصات می شناسم که اگه ساعتها بهش گوش کنم، چیزی از حلاوتش برام کم نمی شه..