مرگ، آغاز راه قصه بوده..

عشق، به شکل پرواز پرنده است 

عشق، خواب یه آهوی رمنده است 

من، زایری تشنه زیر باران 

عشق، چشمه آبی اما کشنده است 

من، می میرم از این آب مسموم 

اما اونکه مرده از عشق، تا قیامت هر لحظه زنده است 

من، می میرم از این آب مسموم 

مرگ عاشق، عین بودن، اوج پرواز یه پرنده است... 

پی نوشت:  

چگونه گریه سر کنم که یار، غمگسار نیست 

مرا به خانه ام ببر که شهر، شهر یار نیست