لالایی بیداربخش

چندی کوتاه از نت و فضای اطلاعات دور بودم ولی از دیروز که دیدگان تسلیم دختر و خون جهنده از دهانش رو دیدم، همه وجودم تبدیل شد به بغضی فرو خورده. بغضی که با اشک سبک نمی شه.. " خواب رویای فراموشی هاست. خواب را دریابم که در آن دولت خاموشیهاست " چشمها رو بسته و به لالایی گوش سپردم:

لالا لالا گل زیره، بابات دستاش به زنجیره

می گه، هرگز نگو دیره که هر روز، روز تقدیره

لالا لالا گل گندم، چی اومد بر سر مردم

میون آتش افتادیم، شدیم از روی دنیا گم

لالا لالا بد آوردیم، به اسم زندگی مردیم

خیانت، شکل یاری شد، ز یاران پشت پا خوردیم

به نام عشق و آزادی، غم این خلق می خوردند  

ولی با دست خود، ما را به قربانگاه می بردند

رهایی ریشه ما بود، همه اندیشه ما بود  

ولی در آن روی سکه، تبر بر ریشه ما بود

گل و گلدون و گلخونه، شده امروز یه ویرونه

سر فواره ها خونه، ببین مردن چه آسونه..

و واقعا مردن چه آسونه! حداقل در چارچوب فکری من، مرگ شرافتمندانه آسونتر از زندگی مزورانه است. بسیار آسونتر از زنده بودنی سخت و حقیرانه، زیر بار خفت..کارهای بزرگ، هزینه بالا می طلبه و این هزینه بر دوش تک تک بهره بران نهایی از کار بزرگه. این روزها، روزهای تاوانه. تاوان برای سکوت در برابر آرمان به فراموشی سپرده شده عدالت خواهی. آرمانی که بیش از ربع قرن پیش، در پی تحقق رویاهای ایده آل گرایانه، نهالی کاشت که با خون جوانان ریشه گرفت و نمو کرد. خونی که همراه به گور رفتن آرمان، پامال شد و هیچ کس به یاد نیاورد که اصلا دلیل رویش نهال از ابتدا چه بود..

و حالا نسلی که هیچ دخلی در ثمر نشستن نهال گذشته نداشت، نهالی تازه کاشته. حتی فکر به خونهایی که در همین شروع راه ریخته شده، زجرآوره ولی هیچ نهالی بی آبیاری به بار نمی نشینه. اگه نهال قبلی برای گرفتن حقی شکل گرفت، نهال امروز هم برای باز پس گیری همون حق، قد علم کرده. حقی که در مسیر تاریخ برای معنا دادن به مفهوم عالی آدمیت، شهید پرورده و هنوزم به شهادت می طلبه تا شاید ندای همین شاهدان همیشه زنده، پایانی بر خواب های سنگین چون مرگمان باشه.. 

پی نوشت: نوشتارم تهیجی برای آبیاری بیشتر نهال نیست، بلکه صرفا یادآوری گرامی داشتن آنهایی است که جان دادند تا ما بیاموزیم، زندگی ای که ارزش مردن نداشته باشد، ارزش زیستن هم ندارد. آنها رفتند و ما ماندیم. به امید ماندنی بیدار و سربلند..