تفال دل

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش		بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم		آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش
دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود		گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش
کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو		بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش
خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد		بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش
وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون		آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش
ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام		جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش