آورده اند که فرعون چون دعویی خدایی کرد و گفت، انا ربکم الاعلی، جبرییل آمد به راه وی به صورت بشر و از وی پرسید که، چه گویی مولا و خواجه ای را که غلام خود را مال و جاه و نعمت دهد و او را بر دیگران سرور و مهتر گرداند، آنگاه غلام خواهد که بر خواجه خویش نیز مهتر باشد، جزای وی چه بود؟ فرعون گفت، جزای وی آن است که او را به آب غرق کنند تا دیگران به وی عبرت گیرند. از حضرت حق فرمان آمد که ای جبرییل، این فتوی یاددار تا آن روز که او را به دریا در کشیم و به حکم فتوای وی، او را غرق کنیم..
پی نوشت: این داستان منو یاد روایتی انداخت که مدتها پیش خونده بودم. حافظه ام یاری نمی کنه که عینا نقل کنم ولی زمان روایت به دورانی پیش از خلقت آدم و حوا باز می گشت. زمانی که حارث ملقب به عزازیل، محبوب ترین بنده خدا از فرقه جنیان که از فرط عبادت در صف فرشتگان قرار گرفته بود، با نفرین های بی شمار فرشتگان هفت آسمان روبرو شد. از حضرت حق پرسید این فرشتگان چه کسی رو نفرین می کنند؟ و حق پاسخ داد، بنده متمردی به نام ابلیس. و از اون پس حارث سختتر از تمام فرشتگان، ابلیس رو نفرین می کرد!!