امروز اخباری در مورد آماده سازی و انتقال ضریح جدید حضرت امام حسین به کربلا شنیدم. در اخبار ذکر شده بود که در ساختن این ضریح، 20 کیلو طلا و 5 تن نقره استفاده شده. پس از شنیدن خبر، اولین سوالی که در ذهنم نقش بست، این بود: خب برای چی؟
سوال من به طور دقیق تر اینه که این ضریح نقره ای و طلاکوب شده، تا چه حد ارزش و اعتبار مقام والای اون امام عظیم الشان رو افزون کرده؟ اگر قبول داریم که منزلت و فضیلت اون حضرت، چیزی مربوط به شان والای خودش و خاندان متبرکش هست و ربطی به زخارف دنیوی نداره، پس چیزی از عظمت امام بزرگوارمون با وجود یک ضریح عاری از طلا، کاسته نخواهد شد.
اماممون بیشتر از ضریحی از طلا که می تونست درمان درد برخی دردمندان باشه، به یاری یاری کنندگانی نیاز داره تا صدای حق و عدالت رو حتی در دنیای نو، به گوش همگان برسونند. گویی هنوز هم صدای حسین شنیده می شه که می پرسه، آیا یاری کننده ای هست که یاریم کنه؟ ولی افسوس که در پاسخ این لبیک خواهی، فقط او را در ضریحی از طلا به حبس می کشند!