احسان نامی بود 27 ساله. نمی شناسمش و نمی دانم چه کرده ولی در حکم دادگاه اتهامش محاربه و اقدام علیه امنیت ملی ذکر شده بود. ظاهرا اعلام شد تروریست بوده و چقدر این واژه به سان آچار فرانسه در مواقع ضرورت کاربرد دارد و هر مخالف و معترضی را با آن چنان می توان پیچاند که هیچ گره گشایی موفق به باز کردنش نشود. چرا برای کسی می نویسم که نمی شناسمش؟ چون نگاه مغرور پسرک بر کارت گواهینامه رانندگی در ذهنم ثبت شده. چون دادگاه بدوی او را به دلیل عدم شواهد کافی در اتهام محاربه به ده سال زندان محکوم کرد و او که ظاهرا هنوز به وجود دادگاه عدل معتقد بود، دادخواست تجدید نظر داد و این بار حکم اعدام برایش صادر شد. چون به مانند شغالان بزدلی نبود که اعتراف نامه هایی که دیگران برایشان نوشته بودند را روخوانی کند و در پس قیافه غمزده احساس فاتحی را داشته باشد و به ریش ملتی بخندد. چون حتی در واپسین دم اجازه دیدار با والدینش را نیافت. چون به هنگامه اعدام، به استقبال مرگ رفت و نپذیرفت ماموری معذور سکو را از زیر پایش بکشد و خودش رهایی را برگزید. چون با هر اعتقادی که داشت، مرد وار بر عقایدش ایستاد و سرافراز رفت و سرافراز ماند..
به قول شاملو:
وینان دل به دریا افکنانند
به پای دارنده آتش ها
زندگانی
دوشادوش مرگ
پیشاپیش مرگ
کاشفان چشمه
کاشفان فروتن شوکران
جویندگان شادی
در مجری آتشفشان ها
شعبده بازان لبخند
در شب کلاه درد
با جای پایی ژرف تر از شادی
در گذرگاه پرندگان
در برابر تندر می ایستند
خانه را روشن می کنند
و می میرند..