عجب دنیایی شده! به هر کی نگاه می کنم، خودشو اسوه اندیشه و صبر و وفا و پاکی و خلاصه همه خوبی ها می دونه و فروتنانه، بدون اینکه به نظر برسه داره از خودش تعریف می کنه، از حسنهاش می گه، از مهربونی هاش، گذشتش، فهمش و آخرم به این نتیجه می رسه، عجب دنیای سیاهی شده! ای بابا، همه فقط می خوان از هم سواستفاده کنند و ما چقدر مظلوم واقع شدیم و حقمون در این وانفسا خورده شده!!
اگرم بخواد روشنفکرانه به عیوبش اعتراف کنه، چنان معصومانه از عیبهاش می گه که انگار چاره ای نداری جز اینکه نتیجه بگیری اون چقدر بزرگه!
من تازه کشف کردم چرا دنیا این قدر سیاهه! همه که خوبن، پس فقط بد منم که دنیا این قدر وارونه شده! آره عزیزانم، شاد باشید که شما مثل آب زلالید و تنها سیاه این دنیا فقط یک ماهی کوچیک هست که خودش اعتراف کرده ماهی سیاهه!