« سلام حق بر او باد در روز ولادتش و روز وفاتش و روزی که برای زندگانی ابدی برانگیخته خواهد شد.. »
هر بار که سوره مریمو می خونم و به این آیه می رسم، نهایت شرف حضرت یحیی (ع)، تمام وجودمو می لرزونه. خدایی به بنده اش، به مخلوق خودش، سلام می کنه!! عجب، سعادت غیر قابل مقایسه ای با هیچ چیز دیگه. سعادتی که به فرموده حق، بخاطر لطف خاص پروردگار، ناشی از در پیش گرفتن طریق بندگی و تقوی بود. راستی، راه من، چقدر می تونه منو با خالقم آشنا کنه و آشتی بده؟