وقتی اولین بار دیدمش، میون جمع، دور از بقیه، تنها از هم، به صحنه واحدی خیره مونده بودیم. چیزی گفت. تکمیلش کردم. بعد، دور از بقیه، با هم راه افتادیم. تو آسمونا بودیم! انگار، دیگرانی وجود نداشتند. برخلاف سکوت همیشگی مون، دست در دست هم، از افکار و رویاها گفتیم.
بهم گفت، تنهایی رو دوست ندارم. می دونی چقدر قشنگه، وقتی تو صحرا، وسط باد می دوی، یکی همراهت باشه. بهش گفتم، تنهایی رو دوست ندارم، ولی وقتی کسی که همراهته، معنای دویدن در صحرا وسط باد رو نمی فهمه، ترجیح می دم تنها بمونم. و منو فهمید. در سال هایی که گذشت، هیچ کس قدر اون، منو نفهمید. ولی حیف که دیریافته من، خیلی زود، دوباره در صدف تنهایی وجودش مخفی شد و فقط، یاد همیشگیش برای ماهی موند..
و این هم، شعری از شیوای شاعر من، دیریافته ای که زود گم شد:
شاید از سخت پوستانیم
هم رده با خرچنگ های دریاهای سرخ
قله های دور از دست..هایمان را بریده ایم
با مرگ، شاتوت می خوریم
کتمان می کنم، شراب را در انگور
و شعرهایی که برای تو می گویم
من صبورم و تو بی اعتنا..