چطور می شه از مرد بزرگی که خاطرات کودکی خیلی هامون انباشته از قصه های قشنگشه یاد نکرد. مرد بزرگی که هیچ گاه در خانه خودش، کودکی نداشت ولی چه بسیار کودکانی از سراسر پهنه کشورش که اونو پدر خودشون می دونند. پدری که "بچه آدم" رو به زبان ما، بچه های دیروز، دوباره نوشت تا آدم بودن رو برامون روایت کنه. واقعا انگار همین دیروز بود که داستان بازنویسی شده "حی بن یقضان" رو ازش می خوندم و ذهن کودکانه مو درگیر مسائلی می کرد که هنوزم برای درک عمقش، اندر خم یک کوچه ام!
دوستی به طنز تلخی می گفت، "قصه های خوب برای بچه های خوبی بود که حالا بزرگ شدن و خوب باتوم می خورن.. بچه های خوب دیگه خوب محسوب نمی شن چون دنبال حقشون می گردند.." ولی در هر حال، بچه های خوب دیروز که با خط کشی های امروز، خوب نیستند، یاد قصه گوی خوبشون، در قلبشون زنده است. روانش در پناه روایتگر هستی..