یکی از دوستان گله کرد، منی که قسمت نظردهی بلاگم خیلی از مواقع فعال نیست، حق ندارم به خودم اجازه بدم در هیچ بلاگی نظری درج کنم و از سویی دوستی از دیگری نقل می کرد که پست وبلاگ متعلق به نویسنده است و قسمت نظرات متعلق به خواننده. این اصل مورد قبول من نیز هست ولی زمانی که غرض شرح نوشته ای شخصی نیست و پاسخگویی به نظراتی که من بر اساس احترام به خواننده، مسئولیتم می انگارم، بر ابهامش می افزونه، ترجیح می دم که مبنا رو بر این بگذارم، هر کسی از ظن خود شد یار من..
من می نویسم صرفا و صرفا برای بیان بخش کوچکی از افکارم. وبلاگ نویسی برای من فرصتی برای فراغ دل و سرگرمی نیست و حاشا که به این محیط، دیدی به صورت آشنایی با دیگران و یا دوست گزینی داشته باشم. شاید به همین دلایل در بلاگ از احساسات درونیم و روزمرگی هام نمی نویسم. شاید به همین دلایل وقتی نمی خوام در مورد نوشته هام توضیح بیشتری بیان کنم و یا هدفم صرفا ایجاد تلنگر ذهنی در خواننده است، قسمت نظر دهیم غیر فعاله و در نهایت شاید به همین دلایل کلا کمتر نظر می خونم و تقریبا به ندرت نظر می گذارم..
این تنگ کوچک برای من بودنم به اون صورتی که می خوام کافی نیست ولی در هر حال، نه نوشته هام طبق لطف دوست عزیزمون مایه شرمساریمه که از من می پرسه چرا وبلاگمو به کسی معرفی نمی کنم و نه در قالب حتی منعطف فکریم، تایید و یا تکذیب دیگرانی که نمی شناسنم، در ادامه مسیرم تاثیر معنی داری می گذاره..