وسط اون همه اخبار اتفاقات داخلی و خارجی، هیچی مثل این خبر نتونست منو متاثر کنه. همیشه برای حرفه پزشکی ارزشی فوق العاده قائل بودم. علی رغم تمام غرض ورزی ها و همه تنگ نظری ها، من تمام علوم رو یک طرف می دونستم و پزشکی رو سرآمد همه و ارجح بر تمام رشته ها، بالای قله ارزشها تصور می کردم. برای من پزشک دارای شریف ترین و حساس ترین حرفه ممکنه بود. امروز در اخبار خوندم مادری بخاطر عدم توانایی زایمان طبیعی و همچنین پرداخت حق تیغ پزشک، به جای در آغوش گرفتن نخستین نوزادش، خودش آغوش مرگو تجربه کرد..
سوال من این نیست که چرا خانواده خانم باردار تا آخرین مرحله تلاش لازمو برای تامین هزینه عمل انجام ندادند. حتی سوال من این نیست که چرا ما فاقد سیستم درمانی و تامین اجتماعی مناسبی هستیم که در چنین مواردی خانواده های بی بضاعت رو تحت پوشش قرار بده. الان سوال من صرفا پرسش میزان انسانیت اون پزشکی هست که با وجود درک موقعیت بحرانی خانم رو به زایمان، اونو با درد به حال خودش رها کرده تا از واریز مبلغ نه چندان بالایی به حسابش مطمئن بشه..
در دوره ای که کشف شده گیاه نسبت به گیاه هم نژادش مهربانه و بخاطرش گذشت و ایثار می کنه، من همیشه برای جامعه ای شعارزده نگران بودم که سمت و سوی حرکتش مشخص نبود. استحاله ارزشها رو می شنیدم، می دیدم و لمس می کردم ولی حالا مطمئنم که به پایان خط نزدیک شدیم. خطی که در سوی دیگه اش جنگل منفعت طلبی محض منتظرمونه و رسیدن به اون یعنی رجعت به عصر توحش..